1e Lustrum ♥
Doe wat goed voelt!
12 december ……voor mij een speciale datum.
12-12-2020 mijn eerste lustrum als hartpatiënt.
Zeker dit jaar zijn er overeenkomsten: 12-12 is weer op een zaterdag en gisteren hebben we de kerstboom opgezet net als 5 jaar geleden. Mijn leven is veranderd: ik ben inmiddels geen juf meer en de afgelopen 5 jaar nog twee keer gewisseld van baan. Ik ben zelf veranderd: ik heb veel geleerd over het hart, stress en mezelf.
In het ‘gewone’ Covid-loze leven heb ik mijn hart redelijk onder controle: ik weet wat ik moet doen of juist laten. Het speelde inmiddels niet meer zo op de voorgrond. De angst dat mijn hart het niet goed zou doen, was eigenlijk weg. Ik voelde me fit en het vertrouwen in mijn lijf was grotendeels terug.
In 2020 heb ik me regelmatig weer zo’n patiënt gevoeld.
Door Corona moet ik er ineens veel meer rekening meer houden. In maart van dit jaar was alles nog zo onduidelijk: niemand wist hoe het Covid-19 virus zich zou gedragen en wat de gevolgen zouden zijn. In die periode was de angst terug en ik ging op zoek naar informatie over Covid en de gevolgen voor het gezondheid van het hart. Uiteraard was er weinig tot geen informatie te vinden.
De onzekerheid nam toen: wat moest ik doen, welke maatregelen waren nodig, kon ik in mei wel terug voor de klas?
Zelfs met de huisarts mocht ik mijn zorgen en vragen niet bespreken van de assistente: “had geen zin, er is weinig bekend, praat maar met de bedrijfsarts”.
Kortom: onzekerheid, onduidelijkheid en dat leidde tot angst en stress.
De Hartstichting komt met bevindingen uit een grote studie bij 3011 Coronapatiënten. Uit dit onderzoek blijkt dat 1 op de 10 Coronapatiënten (met of zonder eerdere hartproblemen) die in het ziekenhuis terechtkomen hartproblemen krijgen. Een derde van de Coronapatiënten had voor de opnamen al een hart- of vaatziekte. De meest voorkomende hartproblemen zijn ritmestoornissen.
60% van de patiënten in het onderzoek is man en de gemiddelde leeftijd is 67 jaar.
Een aantal resultaten uit bovenstaand onderzoek zijn gunstig voor mij: ik ben geen man en nog geen 67 jaar. Maar het feit dan 1/3 van de Coronapatiënten een hart- of vaatziekte heeft stelt me niet zo gerust.
De afgelopen maanden heb ik me steeds opnieuw af moeten vragen wat wijsheid is, wat verstandig is.
Ik ben niet in paniek en ik denk dat ik een Coronabesmetting aan kan met mijn lichaam.
Zo’n besmetting is niet helemaal te voorkomen, daar ben ik me van bewust. Het leven gaat door en ik ga naar mijn werk, ik ga uit eten (toen het nog kon), drink koffie met vriendinnen, mijn kinderen gaan naar school en sport, mijn man staat dagelijks in zijn winkel.
Maar ik ben wel voorzichtig. De afgelopen maanden heb ik keuzes gemaakt die afwijken van de rest. Niet mee gaan met etentje van oud-collega’s, niet mee naar een foodfestival, geen knuffels aan vrienden, geen kussen aan familieleden, feestjes opdelen, echt anderhalve meter afstand bewaren.
Steeds opnieuw voel ik dat ik me moet verantwoorden voor deze keuzes en dat het misschien wel niet begrepen wordt. Andere mensen denken dat ik angstig ben en dat is deels (een beetje) waar. Ik heb angst, maar niet voor het Covid-virus zelf.
Ik ben wel bang voor de gevolgen van een Coronabesmetting; dat we als gezin teruggaan naar de tijd van 5 jaar geleden. Waarin ik ineens dagen in het ziekenhuis lag en waarop een lange revalidatieperiode volgde. Deze periode was pittig voor ons als gezin met twee jonge kinderen. Ik wil proberen te voorkomen dat we opnieuw in zo’n situatie terecht komen, voor ons allemaal.
En ik moet zeggen dat 1 nacht op de hart-IC 5 jaar geleden ook wel genoeg was: wat een heftige plek is dat. Het idee dat ik daar terug heen moet, jaagt me een beklemmende angst aan.
Zo, ik heb het opgeschreven: ik voel dus angst. Voorheen zou ik dit onderdrukken, er niet naar luisteren en net doen alsof er niks aan de hand is en mee doen met de rest. De afgelopen 5 jaar heb ik veel geleerd over mezelf, over gevoelens, over stress en weet ik welke overtuigingen er achter mijn gedachten liggen.
Ik kies er nu dus voor om soms af te wijken van de rest en andere keuzes te maken, omdat ik zelf heel goed weet waarom ik dat doe. Ik voel me hierdoor soms wel een ‘watje’, maar ik handel er niet meer naar! Dat hart-dingetje heeft me wel geleerd om serieus met mijn eigen grenzen om te gaan.
Vanavond samen met mijn gezin koffie met taart om te vieren dat ik er nog ben en mijn hart nog klopt…..je moet tenslotte steeds zelf opnieuw de slingers ophangen!
Take care, stay safe!